Hangi kendinden söz ediyorsun sen? Tanıyor musun orada, durduğun yerde
yaşayanı gerçekten? Kimin için yaşıyorsun bu hayatı? Kendin için değil,
başkaları için hiç değil. Ben böyleyim deyip kurtulamazsın kendinden,
bunu en iyi sen biliyorsun. En son dediğinde üzerinden haçlı orduları
geçmişti sanki. Kimi yaşıyorsun sen orada? Yıllar önceki o gözleri
parlayan çocuğu yakaladığını sanmıştın değil mi bir an? Mutlu
olabileceğini sanmıştın değil mi? Dur sana bir iki şey söyleyeyim hayat
hakkında. İtiraz etme hemen dinle, seni senden daha iyi tanıyorum
biliyorsun. Ben olmadan sen bir hiçsin ve ben olmadım hiç bir zaman.
Aslında o çocuk da yoktu belki, o deli gibi seven adam da. Dinle o
yüzden, başka şansın yok zaten. Yaşam dediğimiz başlayan ve biten ve hep
tek başına olduğumuz bu tüp hiç bir zaman mutlu olmamız için var
olmamıştır. Karşımıza çıkan, ya da başımıza geldiğini düşündüğümüz
mutlulukların hepsi sahtedir. Tıpkı benim, tıpkı senin sahte olduğun
gibi. Biz tüpün içinde her yere koşabileceğimizi zannederiz. Sanki
sonsuz bir dünyadaymışız gibi yaşarız ömrümüzü. Her şeyden zevk almaya
çalışır, planlar yaparız, uygularız, uygulayamayız. Mutlu olacağımıza
inanırız hep ve nedense. Ama gerçekten mutlu olan ne varsa o tüpün
dışındadır. Gülümsemek için doğmamıştır insan. Kendi tüpü içinde
yalnızdır ve kimse tek başına gülen birisini sevmez. Kimse kimseyi
sevmez zaten hiç. Sadece hakim olmak ister başka tüplere. Senin
sorununun sana hep yalan söylenmesi olduğunu sanıyorsun. Ama aslında
sensin hep kendine yalan söyleyen. Konuşmayı öğrendiğinden beri
söylüyorsun. Konuşman bitene kadar da söyleyeceksin. Herkes hayatında en
az bir kere mutlu olur değil mi? Değil. O kadının gerçekten kendini
bulmanı sağlayacağını sanıyordun eminim. Ama o da herkes gibi,
hayatındaki her insan gibi yalnız bıraktı seni tüpünde. Hayır, yaşama
hakkını elinden almadı, sen hala yaşadığını mı sanıyorsun? Senin gibi
bir muhtaç nereye kadar yaşayabilir ki, ne zamana kadar, neye kadar,
kime kadar? Eskiden güzel miydi sanıyorsun her şey? Çok aptalsın her
zamanki gibi. Hep anlara odaklanmaya çalıştın hayatındaki, oysa sadece
girdiğin gibi tüpten çıkman söylenmişti sana en baştan beri. Tüpün
dışında gördüğün hayallerden kendine yarattığın anları hatırlaman değil.
Dikdörtgenlerden oluşan birisi nasıl yuvarlak hayaller kurabilirdi ki,
hiç anlamadın bunu. Anlamak istemedin, sadece öpmek istedin, neden
olduğunu bilmeden. Klimt olamadın ama kendin olamadığın gibi, Kandinsky
kaldın hep - aptal bir kompozisyon. Ve hala yaşamak, düşünmek istediğini
söylüyorsun aptalca. Peki, devam et şimdiye kadar olduğu gibi mecburi
yalnızlığında. O istediğin anı hiçbir zaman yakalayamayacaksın ama.
İstediğin kadar bir zamanlar sahip olduğuna inan. Senin zamanın
gelmeyecek hiç o tüpün dışına çıkana kadar. Hiç olmayacaksın gerçekte.
Yorumlar
Yorum Gönder