Ömrünün son anlarını yaşayan
Kaçamıyorum senden yok olacağımı bilsem de
Her ısıtışında dünyamı
Bir parça daha gidiyorum buradan
Sonbahar bitmemişti daha- ben de saftım belki
Beni hiçten yapmaya çalışan iki eli
İlk önce yaratıcım sonra aşkım sandım
Her şeyden her zaman sorumlu olan ay
Dönmeye başlamamıştı daha dünyanın çevresinde
Ama sen dönüyordun eserinin etrafında
Hayranlıkla bakıyordun bana
Ben de görüyordum seni
O iki kömür parçasının arkasından
Sapsarı bir ışık , mutlu ama,
Sadece onu anlamıştım
Kulak da yapsaydın bana keşke
Anlasaydım eğer o tatlı dudakları belki
Süpürgeme atlar götürürdüm seni evimize
Kuzey kutbuna
O zamanlar kesin saftım evet
İkimizin de aynı olduğunu düşünmüştüm
Nasıl cüret ettiysem
Seni o sarı yapraklı halinle
Yanıma yakışırsın sanmıştım
Şubat gelince uğramadın yanıma fazla
Ara sıra bakıyordun sadece yaşayıp yaşamadığıma
Ama dikkatli değil yeterince
Eğer dikkat etseydin bir parça
İçime kalp koymayı unutsan da
Göz yaşlarımı görebilirdin belki
Kömür parçalarının altında
Biliyorum bitecektim şubat da biterken
Bir gece bir şansın var demişti bir tilki
Hatırlamıyorum kurttu belki
Senin gibileri çok gördüm, gelip geçici bunlar
İstersen yardım ederim sana kaçarsın buralardan
Hatta sana layık görmediği
İki ayağı da veririm yaşamak istiyorsan
Yerleşik düzene geçeli çok olmamıştı daha türkler
Son mohikan da yaşıyordu o zaman
Kardeşti Eskimolarla moğollar, normal şartlar altında
Her salı bir tren soygunu planlanıyordu sabahları
Ve bırakamıyordum ben seni bir de
Ne kadar sıcak ve ne kadar soğuk olsan da
Şubatın son günlerinde bir kardan adam gibiyim
Ömrünün son anlarını yaşayan
Kaçamıyorum senden yok olacağımı bilsem de
Bu son ısıtışında dünyamı,
Bitsem kalmasam da burada
Hep seninle olacağım güneşim
Rüyalarında ve Kuzey Kutbunda
Yorumlar
Yorum Gönder