Herkes
son defa toplandığında Ay ile Venüs arasında,
Hatırlıyorum
sen Plütona kaçmıştın.
"Cüce
ya da gezegenimsi farketmez bana
O benim
tek aşkım kalacak" diyerek ağlamıştın.
Bizler; o
itaatkar, uyumlu ve rutin topluluk,
Anlayamamıştık,
bakmıştık bir Venüse bir Aya.
Sensiz ve
gecesiz yaşamamı istediği için buruk,
İçimden
bağırarak küfretmiştim Dünyaya
Sonsuz,sessiz
ve sensiz uzay boşluğunda aniden,
Aşırı
gürültülü, inanılmaz yakın ve olabildiğince sakin
Benden
başka kimse daha ne olduğunu hissetmeden,
Zamanda
bir boşluk oldu ve tüm ışığınla sen geldin
Anladım
benim için plütondan vazgeçtiğini
Sokratesi
kandırdığını, Aristoyu dinlemeden,
İşte o
an fark ettim, beni gerçekten sevdiğini
Ve o an
vazgeçtim dünyadan ve kendimden
Yorumlar
Yorum Gönder