Füruğ

Şubat 1967

Ben yokum- Sen yoksun

Hiç kimse yok tanıdığımız

Issız bir yolda

Ben sen ve biraz genç biraz yaşlı biraz insan

İlerlemeye çalışıyoruz hafiften

Bakıyorum sana

Gözlerini kaçırıyorsun yaşlar görünmesin diye

Kaçmaya çalışıyorsun benden

O gece tavan arasında

Yatakta ikimiz birbirimize bakıyoruz sessizce

Çaresizlikten

Ve ben orada

Göğsünün tam ortasında soluk soluğa kalmış

Ümitsizlikten

Sonra sen bana

Diyorsun ki ben değilim o aslında

Füruğ sadece ya da ışık senin içinden süzülen

Gece yarısı son defa

Söz veriyorum sana, hiç ölmeyeceğiz diye,

Güneş doğsun diye yeniden